اون که مثل کوهِ پیش تو مثل کاهِ
اون که مثل سنگه تو دستای مومه
اون که مثل تند باد پیش تو خیلی آروم
اون که با همه خصم پیش تو خیلی معصوم
مرد تو جز تو از کسی ویرون نمی شود
مرد تو جز تو از کسی حیرون نمی شود
وای اگر چشم تو چشمم نبیند وای اگر دست تو دستم نگیرد
وای اگر زلف تو اشکم نچیند وای اگر عشق تو پایان پذیرد
وای اگر عاشقی دلبر نبیند وای اگر عابدی بخشش نبیند
وای اگر درد من آخر نبیند وای اگر عشق تو پایان پذیرد
1373
در سکوتی عارفانه
اتفاقی جاودانه
در دل کوهی سترگ
آن صدای عاشقانه
گفت محمد را بخوان روح الامین باسم رب الکائنات اجمعین
چون که جبریل آن پیامش را رساند شد محمد افضل الناس اجمعین
راز خود با همسرش گفت و علی حین ما کانوا اوناس نائمین
چونکه رازش فاش شد بعد از سه سال قالت الاعراب ضربا بالیمی
اسر و زندان و شکنجه چاره شد کی لمیحوا دینه و اسم الامین
بعد آن عم و خدیجه مکه نه لم تکن امناً له و المسلمین
هجرتی سوی مدینه شد هدف صار یسکن عندهم عالی الشرف
از مدینه برتر آن روزش نبود حین ما کان محمد بالوجود
مرد مکه شام را مقصد نمود دوش اشتر سرقتی کنجانده بود
جنگ بدری شد شروع اولین حمزه و من کان سیفه اولین
در احد حمزه قرین یار شد اکل کبد الهاشمی انجاز شد
مرد مشرک چون خطر را پیش دید اندرون ساز صلحی او دمید
وقع الصلح النبی الهاشمی در جوارش کاتبش مولا علی
فتح مکه قصه شوری دگر قد راء الفتح بشیراً و انتصر
مرگ احمد علتی را بایدش فوت بی علت ندارد حجتی
از بر منصب به گرد هم شدند فارغ از فوت همان اعظم شدند
بعد احمد پیر مردی شد حکم عمر و عثمان هم بدنبالش شدند
از بر بیعت در مولا شدند بانی فوت همان زهرا شدند
لن تشییع تلک زهرا البتول لن ینالوا بالشفاعه و القبول
عزلتی چند ساله شد سهم علی سهم آخر شد نصیب اولی
قولوه من کنت مولا شد فنا ابتدا الفرق یسروا من هنا
لو حکم بعد النبی آن علی لم یکن روی زمین لا مسلمی
چون نمیشد رابع الرشد آن علی لم یکن روی زمین یک مسلمی
کیف لم یوصی به وهو الولی هر که من مولای اویم پس علی
چون که آخر شد امیر المومنین لن یبایع ابن سفاین الّعین
در جمل ناموس احمد شد سوار عالجمل سارت تسیروا لجلِ ثار
خالفت قول الکتاب عائشه آن خروجش مایه ننگ است و عار
چون که عدلش دست برید از بیت مال شاه و رایت هر دو سهمش یک ریال
آن جماعت گفتن او را با طمع بالحسن ، ماذا صَنعت ، یابن الحلال؟
ابن ملجم ان مرادی لعین یتّم العالم باسره لاجعل عین
فزت والله برب الکعبه گفت بعد از آن آرام در خاکش بخفت
چون حسن بعد از پدر شد حاکمی فتنه بر پا شد برای محکمی
شد نجات دین احمد صلح او صد نبرد است حکمتش آن صلح او
جعده خائن چو زهری جام داد هدیه ای خونین بسوی شام داد
چون برفتند جسم او ، قبرش کنند تا کنار احمد آرامش کنند
جسم او پر شد زباران رماح زجه یاران بلند شد بالنایاح
آن حسین تیغی کشید تا دون کند دشمنان احمدش بیرون کند
بَه چه صبری دارد این مرد خِرَد صبرش از هر عاقلی ، عقلی بَرَد
مثل ما قال الحسین مستهیل مثل من با مثل او بیعت کند
شارب الخمری رفیق ضرب و عود فاعل المنکر شقی ابن القرود
خارجاً اصلح بما ضیّعتموه قِطّعوا جسم الحسینی، قطّعوا
گر که سر باشد رهی سوی هدف اقطعوا راس الحسینی ، اقطعوا
از برای دین جدش بین چه کرد همچو عباسش ندید آنروز مَرد
آب را از خود خجل کرد و زمان استحی من عینیه تیرِ کمان
کربلا با خون او شد جاودان دور قبرش عالمی از ذوالجنان
خطبه ی بنت علی در دار شام تن بلرزانید از آن حکم و مقام
آن صحیفه از پسر باقی بماند بس تعالیمی بیابد هر که خواند
بر سر قبر پدر بس گریه کرد اشک و ناله نی کند مرحم به درد
گر که شرک است گریه بر قبر پدر آن جماعت گریه کردند بر حَجر
گر که من بر اشرفی ضجه زنم آن جماعت ضجه بر دینار و زر
باقر العلم محمد نام بود عالم و عابد همه اش آرام بود
منطقش در باب دین و معرفت همچو زین العابدین خوش نام بود
جعفر الصادق خبیراٌ فی لعلوم کان یعرف کل احوال النجوم
رهبر فکر و حدیث جعفری راوی اخبار آن ایام بود
کان کاظم یکظم الغضی کما کان یفعل ابن عم المصطفی
موسی از بهر هدایت شد وصی شد به زندانی اسیر اشقیا
بعد او آمد همای هشتمی نام او همنام مولایم علی
قصه زهری دگر تکرار شد عالم شیعه مصیبت بار شد
خواهرش در راه رفتن اُمرضت شهر قم منزلگه آن یار شد
سرزمین انبیا بین دو نهر آن حوالی مرقد اولاد شد
آن تقی و آن نقی در کاظمین کربله ماذا صنعتی بالحسین
هر کجای قصه باشم ، یا حسین اذکر امصیبت حسیناً ، وا حسین
هادی آنکه مرقدش ویرانه شد فی السماوات العلی منزل بشد
قد یمن العالی و العلی المقام ابتداءً من علی ، جمع الامام
عسکری شاید امام آخر است ذالک السردابُ شاید بی در است
آرزوی دشمن مهدی ماست دشمنش کلغابرین کور و کر است
شاید این جمعه شده بازار شام این علامت خود گواه دیگر است
این که می آید درش تردید نیست آنکه می گوید نیاید خود خر است
عالمی در انتظار روی او بوی احمد می دهد آن بوی او
عاشقان احمدش گردش شوند همچو بادی در مسیر سوی او
امر بر حاکم کند مهدی ما روی ظالم دون کند در روی ما
ما عدالت گفته بودیم و همین شد عدالت عاقبت بلوای ما
عدل او عدل است و عادل مهدی است در حضور مهدیم آقا کی است ؟
خَمس اصحاب الکساءی هُم هُوَ مَخلص ُ زین الرجالی او هو
عیسی از آن آسمان آید زمین پیش از آن بیعت کند روح الامین
در عَجز ماندم من از گفتن ولی گفته ام در هر یه بیتش یا علی
زَیّنوا شعری و ما شعری بِشعر من کجا و گوش چشمی از علی
کس نپرسد مهنت تو شاعری من کجا و صحبت از این شاعری
نام آن پاکان و آن مردانِ مرد کالنجوم فی سماء الکودری
من که همنام امام سومم لایق حمل چنین نامی نیَم
شعر من وزنش بنام احمد است احمد هم با قافیه محمد است
1392
ای تکیه گاه گریه ای ناجی دل من
ای همنوای سازم ای شمع منزل من
با تو همیشه بودن از عاشقی سرودن
پرواز و این پریدن راه به تو رسیدن
سر منزل رهایی تا کی بگو جدایی
با عشق تو پریدن به وصل تو رسیدن
در عشق تو بمیرم در بند تو اسیرم
ای تکیه گاه عاشق بی عشق تو کویرم
ای مرحم تن من ای محرم دل من
با من بمون همیشه تا رفتنم ز این تن
1376
تو اون عاشق ترینی تو اون والا ترینی
تو گر از بین گلها تو اون خوشبو ترینی
تو از باغ بهشتی تو دور از هر چی زشتی
تو با دست مبارک تو قرآن و نوشتی
تو از جنس خدایی تو با درد آشنایی
تویی خیبر گشا و تو دردا رو دوایی
تویی دلدار و دلبر تویی موروث اکبر
تویی مولای عاشق تو را عشقی به اون سر
تویی هم خون محبوب همان محبوب مهجوب
تو در عید غدیرت شدی منصوت و منصوب
تو در اوج مقامی تو معنای سلامی
تویی مولای مولا ندارم من کلامی
1378
عقلم میگه ، بسه دیگه عشقو ولش کن تو دیگه
قلبم میگه ، مگه میشه عشقی نباشه همیشه
این میگه عاشقی بسه اون میگه عشقم نفسه
این میگه درد است و عذاب اون میگه حالم من خراب
این میگه اذیت تو میشی اون میگه عاشق نمیشی
این میگه عقل است و زمان اون میگه عشق است و همان
1385
میدونی عشق منی تو همه عمر منی
دل و از جا میکنی با اون نگات
من به قربونت بشم جان منی جان
دلِ من گیر تواِ عزیز جونم واسه تو نوشتم و واست می خونم
جان منی جان
زیر رگبار و تگرگ و باد و بارون توی جنگل میخونم یا تو بیابون
جان منی جان
حلوا سمره امکحله شوف اشلون امدلله
فاطمه وله حَله میترا و ندا
شنو ما چان الاسم
جان منی جان
خل اسولفلچ یا سمره اشصار بیه من شفت نظراتچ الحلوا علیه
جان منی جان
رحت فیه و ما صبر و ارتاح بالی صوره اعیون الجمیله فی خیالی
جان منی جان
مو چذب حبی انه
لا شهر ولله سنه
حتی گبری و الفنه عاشگ هواچ
انتی صرتی للابد
جان منی جان
بلگلب انا ارد اضمچ یا حیاتی لا بدونچ ما ارید کل امنیاتی
جان منی جان
لو اختبوچ انا انتحر بحزام ناسف خل ایکتبون الجراید و الصحایف
جان منی جان
24/5/92
تو با منی اما ، من با تو نیستم
تو هستی اما ، من بی تو نیستم
تک و تنهای عالمم ، زیر پات تموم عالم
عاشقم کردی نه یک دل ، قد هر چی دل تو عالم
تو یه تنهای بزرگی ، کسی قد تو نمیشه
اگه هم بشی تو قدم ، عقل من میگه نمیشه
تو چه نزدیک و چه دوری ، تو عزیز و پر غروری
بر جفای قلب سرکش ، تو همه اش سنگ صبوری
1391
ای کاش وقت رفتن نمی دیدم تو رو من
وداع با تو گفتن یار تو میشدم من
اس کا ش وقت رفتن چشمام تو نمیدید
ای کاش وقت رفتن روحم ز تن می پرید
ای مونس روانم ای یادگار جانم
بی تو چرا بمانم عاشق تو همانم
رفتی و این جدایی بین من و تو افتاد
تو رو سپرد به غصه منو به گریه پس داد
ای کاش وقت رفتن نمیدیدم تو رو من
وداع با تو گفتن یا ر تو می شدم من
ای کاش وقت رفتن می شد ندای مردن
ای کاش وقت رفتن منو با تو می بردن
من دیده ام به چشمم کای جان من تو رفتی
رفتی و با دلی پر از غم چرا تو رفتی
آخر همین جدایی بین منو و تو افتاد
تو رو سپرد به غصه منو به گریه پس داد
1375
من یه تنها ، یه مسافر ، تو مسیر وحشی باد
من یه زخمی از غریبه ، من یه تکیه داده بر باد
من نگاهم به طلوعه ، ولی راه من غروبه
تو یه آسمون ستاره ، ولی ماه من دروغه
تو یه دریای عجیبی ، که پر از موج غریبی
من یه ساحل رَونم ، که تو دریا بی نشونم
من یه عاشق ، یه فدایی من شعار بی صدایی
تو نهایت سپیدی تو به پاکی خدایی
تو سراپا بی نیازی ولی من خود نیازم
تو برنده ای تو بازی ولی من همه اش می بازم
من اسیر این سرابم من یه رویای تو خوابم
تو همه اش خوشی و شادی من همیشه در عذابم
تو حواست به نسیمه من که درگیر تگرگم
تو نفس نفس حیاتی من یه محکوم به مرگم
23/11/1391- Notation 3/12/91
بارِ به دوش دنیا ، سنگینی من و تو عارِ برای دنیا ، غمگینی من و تو
طلسم این جنایت ، جنون مرد کهنه نتیجه خیانت ، زمین خشک و مرده
از آسمان فراتر ، خدای آسمان بود در این زمین پستی ، یه چشمه زمان بود
اگر که بر زمینی ، به زیر آن روی زود شوی مثال هیزم که می شود چو یک دود
اگر در آسمانی ، فراتر از زمینی به زیر آن نشی تو ، تو صاحب امینی
زمین زمین مرده ،
ز دست این و آن مُرد
رجیم آن تباهی
زمینی یا رو آزرد
یه آسمونِ آبی ، هوای این زمین است
زمین بی هوایی ، مثال این جبین است
ستون این هوا را ، ندیده است بنده ای
اگر بشر تو دیدی ، چه بی جهت کنده ایی
جنایت زمینی ، هوای پاک امروز
چه آب شرب شیرین ، خرابه های دیروز
ملائک از همان روز ، جنایت تو دیدند
بشر چه ساده ای تو ، به مثل تو ندیدند
خدا جواب نه را شنید از آسمانها
بشر چه بار سختی ، گرفته از همانها
چه دیروزی که امروز ، همان هر روز ما شد
پدر خورده فریبی ، همین سختی ما شد
اگر مادر نمی گفت ، پدر میلی نمیداشت
ولی عشقش به مادر، چه بذر سنبلی کاشت
اگر منفی قصه ، ز حضرت شد رجیمی
چگونه داخلش شد ، کُنَد آدم رَجیمی ؟
1391
