سکوت بی رحم شب و نثار قلبم می کنی
دشنه به قلبم می زنی ضجه به مرگم می کنی
تسلیم حکمش می شوی به راه مسلخ می بری
تیغی و خنجر می زنی بر چوب به دارم می کشی
کابوس راهم می شوی پا بوس دشمن می شوی
دست به خیانت می زنی ناقوس صلحی می شوی
فردای بی احساس من ، رنگ سیاه زندگیت
این هست همان تصمیم تو ، راه جدای زندگیت
بی من اگر راضی تویی ، بی تو ندیدم راحتی
برگشت تو ناممکن و شاید به این ناراحتی
راهم جدا از تو شد و راهی راهی تو شدی
رنگ شقایق بودی و خاکستری اکنون شدی صدای شاعر
1395
اول اولا عشق و با هم بودن است در تمام عمر عاشق بودن است
گر که این اولا شود دو یا که سه فاتحه باید برایش خواندن است
ذره ای از عشق نباید کم شود یا که سهم آدم دیگر شود
گر که معیارش شود مال و منال من که گویم فاتحه خوانده شود
درد و رنج بیشماری دارد عشق گر صبوری لایق هستی تو به عشق
هر قدم طاقت تنزل گر کند فاتحه باید بخوانی تو بر عشق
هر که می گوید دلم خون شد زعشق یا که خسته می شود از صبر عشق
حال عشقش ناخوش و جان می دهد هفتم و چلّه بگیریم ما بر عشق
چونکه عشقی وارد دوران شود شرّ و ابلیش زمان حیران شود
تا که آن دو می شوند از هم جدا شیون و زاری در این زندان شود
من نگویم آن ندارد درد و رنج درد و رنجش می شود درّی و گنج
گر که عاشق چون شود بازیچه ای چون نمازت فاتحه باید به پنج
15/06/98
توی خلوت شبونت با نگاه عاشقونت
راه بده منو تو قلبت نه نگو ، چیه بهونت
عشق من تویی لیلا عمر من تویی لیلا
بی تو من نمیتونم باشم حتی لحظه ای لیلا .
میدونم بهونه داری که منو تنها بذاری
تو بهونه صدامی ولی تو خبر نداری
نمی تونم بی تو باشم از تو و عشقت جدا شم
نمی تونم که نخونم نه نمیشه بی صدا شم
1381
چنان طغیان کند روزی که سرتاسر شود سیلی
خروشش مثل کارون و صدایش غرشی خیلی
برد بنیان نامرصوص بریزد خون هر خائن
کند ویران همه عصیان ز شاه و مرشد و کاهن
در آنروزش اگر باشی ببینی صحنه محشر
که غالب می شود دستش به هر فکر پلید و شر
خلاف راه سیل او اگر باشی شوی مهلک
شیاطین روز سیل او جمیعاً لا جرم یُهلک
پس از سیلاب سنگینش طلوع زندگی بینی
جفای ظالمی دیگر به چشم خود نمی بینی
چه رنگی این کمان دارد که تا شامش چنان پیدا
برد عقلی ز هر عاقل همه مدهوشن و شیدا
همان روز است که می گویند بهشتی بر زمین جاریست
اگر آن روز او دیدی سلام من رسان ، مهدیست
1392/03/09
به کعبه رفتم و دورَش بگشتم مناسک شد تمام حاجی نگشتم
ندا آمد چرا با پا تو گشتی که آخر بی ثمر بر خانه گشتی
برو منزل جهادی کن به نفست رها کن این دل و از هر چه زشتی
سپس در خانه شو وقتی تو پاکی که دورت من بگردم چون تو گشتی
کسی حاجی بشد در خانه خویش ثوابی او بکرد از زائری بیش
که مال حج خود در راه مسکین بداد و چون نشست در منزل خویش
کسی مثل تو ای مسکین غافل فراموشت بشد قربی و هم کیش
برو درمان درد بی کسی باش کمی فکر برادر یا کسی باش
که این صد حج تو باشد به مقدار چراغ راه خیر هر کسی باش
گرفتم من چه درسی از ندایش شنیدم یا که حس کردم صدایش
از این پس می روم تا پاک باشم غرور از دل برون ، چون خاک باشم
1392/02/19
آثار گلوله رو ی دیوار و در شهر هنوزم
چشم کی می بینه ، دست کی میسازه خرابه های دیروزم
چشم بسته نمی بینه ، دست خسته نمیسازه درِ سینمای حافظ تو خیابونش چه بازه
دست کی بگو می سازه وقتی دستا همه بسته اونیکه می خواد بسازه خودِ دستبند یه دسته
وقتی که بشد خرابه ، شد دروغه ساختن اون این جواب اون شهید و اینه پاداش همون خون !؟
جای بهروز عزیز و جای ممدش چه خالی ببین یه شهر آزاد شد اسیر بیخیالی
مثل یک کفتر کشته توی خاک و خون فتاده اون همه خون شهیدان انگاری جواب نداده
اونیکه به سینه دستی زد و گفت خودم می سازم گیر منصب و یه کرسی نمی شم من نمیبازم
پس چرا توی خیابون همه خاک و دود آوار چرا پشت در بمونه این همه جوون بیکار
با وجود آب شیرین توی شط و رود کارون آب دبه ای خریدن ستمه تو زیر بارون
ظلم جنگ و درد دیروز شده خاطره برامون درد امروز ببینید خاکیه حتی هوامون
با توام شهید تاریخ تو کجایی که ببینی توی حنجره شکسته همه فریاد و صدامون
اگه مثل روز اول بشه این گفته خیاله با وجود این همه دزد شدنش عین محاله
مردمش بی ادعا و ساده و علی مریدن از شعار مرد مجلس عاقبت خیری ندیدن
بودجه شهر شهیدان شده مثل مرد جانباز نه به وعده ها عمل شد نه درست شد مشکل گاز
خنجری تو قلب دشمن سادگی شعر من شد دشمن دیروز بعثی دشمن امروز من شد
این مدال افتخاره !؟پس چرا به گِل نشسته ؟! ای مدال افتخارم ، بگو کی پاهاتو بسته
12/02/92
خرمشهر ای شهر من خرمشهر ای مهد من
ای پاره تن ایران
چه بسی خرم و خوش بودی به حقیقت شهر خرم بودی
نا به هنگام با هجوم کافران دشمنان دین اسلام و جهان
شد مبدل شهر من ویرانه ای خرمی رفت و بشد افسانه ای
شد گسسته پودش از تار جای خانه شد همه خار
بر فلک فریاد زد این شهر من کای فلک روزی سر آید قهر من
هشت بهار مهجور ماندم در غمم من که از بهر شهیدان بود غمم
ان شهیدانی که دادند جان خویش از برای فتح شهر و خاک خویش
شهر من جانی دوبار تازه یافت تار و پودش را جوانمردانه بافت
گر چه شهرم نیست همچون آن زمان خرم و سر سبز و دلشاد و روان
لیک در صبر و جوانمردی و عشق شهره ایران و اسلام و جهان
1373
آوای مغرب تو گوش مشرق
لباس مغرب تن پوش مشرق
مشرق زمینم آواره ترینی
ای مرد مشرق ، مظلوم زمینی
صدای مغرب نوای مشرق
آهنگ مغرب تو گوش مشرق
باید پریدن ، بند و دریدن
از دام غربت ، باید رهیدن
غرب زمین و جنون گرفته
شرق زمین و به خود گرفته
منجی عالم از شرق زمین است
همراه ناجی آن روح الامین است
1377
به دنیا آمدی باید بمیری به دنیا آمدی باید ببینی
تو مهر مادی را تو عشق پدری را
تو رنج مادری را تو درد پدری را
آمدی تا گم بشی یا که دریا دل بشی
آمدی تا که بمیری آمدی تا که بمیری
شهموت و خوردن و خواب آنچه میخوای سراب
آمدی تا که بمیری آمدی تا که بمیری
به دنیا آمدی باید بمیری به دنیا آمدی باید ببینی
تو رنج بندگی را تو زجر زندگی را
گر که دریا دل شدی مرد این دنیا شدی
دوزخی داری به پیش گر که اینجا گم بشی
1378
سالی دگر دوباره روز خوشی میاره
میلاد با سعادت ببین چه شوری داره
میلاد پر شکوه امام اول ما
همان که روز محشر کند شفاعت ما
تویی امام اول از تو امام آخر
تو از یرای دیگر تو عادلی و برتر
مولود کعبه ای تو همیشه زنده ای تو
تویی همون یاور پیغمبر خدا تو
نبر تو به میدان رسم غضب چو شیران
دریایی عطف و عشقی یار جوون و پیران
دلدار هر حبیبی غمخوار هر ضعیفی
شمع و چراغ راهی همراه هر غریبی
برای دیدن تو از بودنم گذشتم
به شوقت ای امامم این شعرم و نوشتم
به شوق میلاد تو برون و در نهانم
میخوام بخونم امروز واسه تو ای امامم
1377
