پاره تن

خرمشهر ای شهر من  خرمشهر ای مهد من

ای پاره تن ایران

چه بسی خرم و خوش بودی                   به حقیقت شهر خرم بودی

نا به هنگام با هجوم کافران                     دشمنان دین اسلام و جهان

شد مبدل شهر من ویرانه ای                    خرمی رفت و بشد افسانه ای

شد گسسته پودش از تار                        جای خانه شد همه خار

بر فلک فریاد زد این شهر من                 کای فلک روزی سر آید قهر من

هشت بهار مهجور ماندم در غمم              من که از بهر شهیدان بود غمم

ان شهیدانی که دادند جان خویش             از برای فتح شهر و خاک خویش

شهر من جانی دوبار تازه یافت                 تار و پودش را جوانمردانه بافت

گر چه شهرم نیست همچون آن زمان      خرم و سر سبز و دلشاد و روان

لیک در صبر و جوانمردی و عشق         شهره  ایران و اسلام و جهان

1373