آثار گلوله رو ی دیوار و در شهر هنوزم
چشم کی می بینه ، دست کی میسازه خرابه های دیروزم
چشم بسته نمی بینه ، دست خسته نمیسازه درِ سینمای حافظ تو خیابونش چه بازه
دست کی بگو می سازه وقتی دستا همه بسته اونیکه می خواد بسازه خودِ دستبند یه دسته
وقتی که بشد خرابه ، شد دروغه ساختن اون این جواب اون شهید و اینه پاداش همون خون !؟
جای بهروز عزیز و جای ممدش چه خالی ببین یه شهر آزاد شد اسیر بیخیالی
مثل یک کفتر کشته توی خاک و خون فتاده اون همه خون شهیدان انگاری جواب نداده
اونیکه به سینه دستی زد و گفت خودم می سازم گیر منصب و یه کرسی نمی شم من نمیبازم
پس چرا توی خیابون همه خاک و دود آوار چرا پشت در بمونه این همه جوون بیکار
با وجود آب شیرین توی شط و رود کارون آب دبه ای خریدن ستمه تو زیر بارون
ظلم جنگ و درد دیروز شده خاطره برامون درد امروز ببینید خاکیه حتی هوامون
با توام شهید تاریخ تو کجایی که ببینی توی حنجره شکسته همه فریاد و صدامون
اگه مثل روز اول بشه این گفته خیاله با وجود این همه دزد شدنش عین محاله
مردمش بی ادعا و ساده و علی مریدن از شعار مرد مجلس عاقبت خیری ندیدن
بودجه شهر شهیدان شده مثل مرد جانباز نه به وعده ها عمل شد نه درست شد مشکل گاز
خنجری تو قلب دشمن سادگی شعر من شد دشمن دیروز بعثی دشمن امروز من شد
این مدال افتخاره !؟پس چرا به گِل نشسته ؟! ای مدال افتخارم ، بگو کی پاهاتو بسته
12/02/92
