به پاس خون این کشته همه دستا کنون مشته
به یک فریاد آزادی شعار هم وطن گشته
بهای فکر آزادی یه زندان است و جلادی
شکنجه بر سرت جاری نزن حرفی ز آزادی
سر و دستت پر از خون و جبینت خسته از دژخیم
صدایی در دل ظلمت به یک ضربه تو آزادی
فغانی در دل مادر چه غوغایی در آبادی
برادر فکر خون تو به آن جانی که تو دادی
برادر شد برادرها همه بر کوی و برزنها
شعار مرگ این دژخیم نوشتن بر سر درها
نوشتن ای برادر جان برادر جان تو آزادی
تو آزادی ، تو آزادی
1388
ای تو ای خالق من خالق کوه و چمن
رب هر پیغمبری
لایق حاکم شدن از برایت بود و است
اول و تو آخری
حرف تو شدن بر جهان و خاک و من
امر تو کن فیکون بر جوان و پیر و زن
چرخ افلاک دست تو شاه و زاهد پست تو
دست بالا دست تو کافر حتی مست تو
قادر و رحمان تویی مایه درمان تویی
مومن و بخشنده ای
بی مثال ، پاینده ای وارث و تابنده ای
1376
داد مژده آن خداوند جهان وعده ای را مومنان و صالحان
گر که باشید در جهان نیکو صفات نی نبینید درد و رنج آن ممات
گر که از بند هوس فارغ شوید و از طمع آز و حسد غافل شوید
جایتان هست آن بهشت جاودان آن بهشتی که ز انظار است نهان
وصف آن ای جان من در آن کتاب خوانده ای تو ، غیر از این گیری ثواب
آنچه هست مشکل ، همین نیکو شدن صبر و ایمان لازم است ، عشق کهن
نوع انسان گاه اشرف چون نبی در همین نوع گاه پستر از سگی
نوع دوم شرم گویم عاقبت آتش سوزنده جایش عاقبت
پیرو خط نبی شو ای جوان جای تو هست آن بهشت جاودان
1375
ابرو کمون چشمای تو موج پریشونه دستای تو خسته ولی مایه درمونه
هر چی دَرِ به روی من بسته شده دست من از این همه دست خسته شده
دستای تو از زخم من خبر نداره چشمای من رو ز و شبا در انتظاره
پشت دَرِ بسته دل ، سایه ام نشسته پنجره های قلبتو بگو کی بسته
چشمای تو از اشک من خبر نداره دنیای من بدون تو در احتضاره
لیلای من مجنون تو سر در گریبون مجنون تو بدون تو اسیر زندونه
آبان 1391
دلم خونه از این دنیا ،
از این دنیای وارونه
شبای مرد بی فردا ،
شبیه صبح زندونه
من از دست خودم خسته ،
دلم زار و پریشونه خوشی از قلب من رفته ، دیگه با من نمی مونه
تنم سرد و سرم خونی ،
زبونم ناله میخونه شدم قربونی و گردن ، ذبیح پای مهمونه
چه مهمونی که مینوشه ،
ز خونه صاحبِ خونه چه صاحب خونه مردی ، که عاشق پیشه می مونه
دلم خونه از این دنیا ،
از این دنیای بس خاکی
از این ظلمت که می بلعد ،
تمام نور افلاکی
یکی شب را به خشکه نان ،
به صبح بی فروغی سر یکی رنگین بساطی را ، همی ریزد به بی باکی
دلم خونه از این دنیا
از این دنیای نا مردی
از این زنهای بس وحشی
از این مردای لا مردی
از این دلهای بی پرده ،
از این عریانی و سردی
دلم خونه از این دنیا
از این رندان بی مکتب
از این سجاده بازی ها
از این دزدان خوش مَرکَب
از این ظاهر فریبیها
از این نُدبه ، از این یارب
3 بهمن 1390
صدای غرش خمپاره در گوش فروغ شهر خرم گشته خاموش
شبی نورانی از جنس گلوله که آوار مصیبت گشته تن پوش
فتاده مادری بی جان و بی هوش کنارش دختری گریان و مدهوش
ز هر گوشه رسد آواز ناله که سرها خونی و تن پاره پاره
ببین دست و ببین پاهای بی تن از این صحنه دلم غمگین وزاره
دیار آرا سته شد از مرد جنگی که هر سرباز او صدها تفنگی
که یاران ما کنون دیوار شهریم به ذلت می گشیم ما هر پلنگی
گَرَم آرش نباشد در میانه کمانم این تفنگ و سینه سنگی
جهان آرا یه سرباز و هزاره به اون عشقی که او در سینه داره
ببین مادر چه مردی داره شهرم سلام هر ملک بر جسم پاره
سلام هر ملک بر جسم پاره
23/4/91
من دستمو به کی بدم که دست من رها نشه
از دست اون ناجی من یه لحظه هم جدا نشه
من شعرم و به کی بگم که شعر من فنا نشه
فریاد آهنگ دلم صدای بی صدا نشه
من قلبمو به کی بدم به قلب من جفا نشه
بعد از همه دلداگی با دشنه آشنا نشه
بعدِ یه عمر عاشقی با دشنه آشنا نشه
حرف دل و به کی بگم که راز من خبر نشه
با این دلم کجا برم که دیگه دیده تر نشه
شمع کدم پروانه شم که سوز من هدر نشه
نور کدوم ماهی بشم که بی شبم سحر نشه
من دستمو به کی بدم
12/08/1390
روزای من تیره و تارن ، نداری تو خبر
شبهای من پر انتظارن ، نداری تو خبر
اگه بخوای بدونی تو ، اگه بخوای بخونی تو
حال منو ببینی تو ، بیا بی خبر
گلهای باغچه دلم همه پژمرده
قناریهای خوشگلم همه افسرده
اگه بخوای بدونی تو ، اگه بخوای بمونی تو
حال منو ببینی تو ، بیا بی خبر
چشمای من ابر بهارن ، نداری تو خبر
شعرای من پر از غبارن ، نداری تو خبر
دستای من در انتظارن ، نداری تو خبر . نداری تو خبر
اگه بخوای ببینی تو
اشکای گونه ها مو تو شعرای پر غبار تو
بیا بی خبر
27/10/88
خرابم تو کردی عذابم تو دادی
به رنجم کشیدی تو عشقی ندادی
نه سیرابم از عشق نه خرسندم از عشق
ندانم چه جامی بنوشیدم از عشق
تو را من به جادو به راهم کشانم
و یا من به جادو ز عشقت رها شم
رسیدم به آخر به کوهی ز غصه
چه سر خواهد آمد سرانجام قصه
نه بودن به دستت نه دوری ز وصلت
نه این و نه آنم من آشفته مانم
1382
ناگهان سبک شدم مثل پروانه شدم
رو به اون نور سپید بی کسی راهی شدم
پیش رو دارم رهی بی کس و بی همرهی
تا به اون شهر قشنگ پر عذاب است هر رهی
جسم من در قبر من خاک سردی روی اون
در جوارش روح من تنگ و تار است لحدمون
یک اتاق تنگ و تار در و دیوار گلی
پس کجا شد اون همه ناز و لهو اولی
دنیای ما همینه بس ، حکایت اسارته
اسارت جان در بدن ، اسارته اسارته
زندون تن مال تو نیست امانته امانته
بیهوده راهی رفتنت شقاوته شقاوته
از تو تنم رها شدم پرنده دریا شدم
از هر چی هست جدا شدم همسفر صبا شدم
1376
