دنیای وارونه

دلم خونه از این دنیا ،

از این دنیای وارونه          

شبای مرد بی فردا ،

شبیه صبح زندونه

من از دست خودم خسته ،

دلم زار و پریشونه         خوشی از قلب من رفته ، دیگه با من نمی مونه

تنم سرد و سرم خونی ،

زبونم ناله میخونه               شدم قربونی و گردن  ، ذبیح پای مهمونه

چه مهمونی که مینوشه ،

ز خونه صاحبِ خونه         چه صاحب خونه مردی ، که عاشق پیشه می مونه

دلم خونه از این دنیا ،

از این دنیای بس خاکی          

از این ظلمت که می بلعد ،

تمام نور  افلاکی

یکی شب را به  خشکه نان ،

به صبح بی فروغی سر         یکی رنگین بساطی را ، همی ریزد به بی باکی

دلم خونه از این دنیا

از این دنیای نا مردی

از این زنهای بس وحشی

از این مردای لا مردی

از این دلهای بی پرده ،

از این عریانی و سردی

دلم خونه از این دنیا

از این رندان بی مکتب

از این سجاده بازی ها

از این دزدان خوش مَرکَب

از این ظاهر فریبیها

از این نُدبه ، از این یارب

3 بهمن 1390